Koncertowo

Dzień dobry.

 

Zapraszam do wysłuchania opowiadania Agnieszki Frączek. „Koncert”

 

W środę z samego rana do przedszkola przyjechali muzycy. I przywieźli ze sobą przeróżne instrumenty – jedne wielkie, inne malutkie, a wszystkie błyszczące i rozśpiewane. Dzieci przyglądały się im z ogromnym zainteresowaniem. Pan dyrygent, do którego wszyscy zwracali się „maestro”, opowiadał po kolei o każdym z instrumentów, a muzycy wydobywali z nich czarodziejskie dźwięki. Mnóstwo przy tym było niespodzianek! Najpierw się okazało, że ta trąba, pozwijana jak ślimak w muszelce, to wcale nie trąba, ale waltornia, a ta druga, długa jak wąż, to… to puzon!

– Niemożliwe – nie chciał wierzyć Staś. – Jak to puzon? Przecież puzon powinien być długi i pyzaty, a ten jest długi i chudy!

Po trąbach nie–trąbach przyszła kolei na klarnet, skrzypce (które wcale nie skrzypią).      A wreszcie na basetlę, która w ogóle nie jest podobna do basseta. I bałałajkę, która niestety nie ma nic wspólnego z bajką…

Ale nie szkodzi – to spotkanie i tak było ciekawsze od najciekawszej bajki.

A po południu dzieci postanowiły dać własny koncert.

 

Jakie instrumenty były wymienione w opowiadaniu?

Do czego chłopiec porównywał waltornię?

Jaki instrument przypominał mu węża?

Czy Tobie jakieś instrumenty coś przypominają?

 Jak nazywała się osoba, która dowodziła całym koncertem?

 

DRYGENT

 

 

ORKIESTRA

 

 

 

ZABAWY NA DZIŚ

 

•   „Nasza orkiestra” – zabawy muzyczne z wykorzystaniem dowolnych przedmiotów. Wybierz kilka przedmiotów z kuchni i spróbuj na nich zagrać.
•  „Dyrygent” – zabawa muzyczna, ćwiczenie reagowania na polecenia. Najpierw rodzic, a następnie dziecko wciela się w dyrygenta.

Rolę batuty może odgrywać dowolny przedmiot, np. długi klocek czy patyk

 Dziecko zajmuje miejsce przy swoim „instrumencie” z poprzedniej zabawy.

Dyrygent pokazuje też, jak należy grać: cicho / głośno, szybko / wolno itd.

Kiedy rodzic wskazuje “batutą” na dziecko, musi ono grać na instrumencie. Kiedy opuszcza batutę, dziecko przestaje grać i zastyga w bezruchu. Później następuje zamiana ról.

•  „Po mojej prawej stronie” – zabawa doskonaląca lateralizację. Dziecko siada na dywanie na środku pokoju. Rodzic siada obok dziecka, ramię przy ramieniu i zaczyna zdanie:

 Po naszej lewej stronie znajduje się:… – dziecko musi rozejrzeć się i poprawnie dokończyć zdanie, wymieniając przedmioty po Waszej lewej stronie. Później dziecko mówi: Po naszej prawej stronie jest…, a rodzic kończy zdanie. Uwaga! Dziecko ma zadanie sprawdzić, czy rodzic mówi prawdę (może dodać jeden przedmiot, którego nie ma po prawej stronie) . 

 

Dla chętnych dzieci mamy jeszcze karty pracy ukryte w załączniku.

 

Miłej pracy!